www.gildiamagow.fora.pl

Nefarius

Pobyt w dolinie dobrze Ci zrobi, mądrze wybrałeś przychodząc tu.
Carey wprowadzi Cię w członkostwo w Gildii. Jak może słyszałeś, wyjeżdżam, do mojej ojczyzny. Może kiedy wrócę, twoje rany będą już starsze, i łatwiej Ci będzie o tym mówić.

Wstał powoli, zbierając notatki, i kierując się do wyjścia, rzekł jeszcze kilka słów do obecnych.

Victorze, tak więc żywie nadzieję, że kiedy powrócę, spotkam Cię w lepszym stanie.
Carey, moje przemyślenia i wskazania znajdziesz u siebie na biurku, a Belethilu, jeśli będziesz miał chwilę wolnego czasu, proszę, zajrzyj do mojego pokoju.
Niech Eru wam błogosławi - rzekł na pożegnanie zamykając delikatnie drzwi. Jeszcze przez chwilę słychać było stukot kostura, by po chwili wieża znów mogła pogrążyć się w bezkresnej ciszy.

Airane · Dołączył: 01 Mar 2009 Posty: 20 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Niewiasta skinęła jedynie głową, jednak nie skierowała się od razu do swojego biurka, lecz nadal przyglądała się uważnie kandydatowi. Mogła się jedynie domyślać co jest w zawarte w tych papierach. Dopiero po chwili, gdy już odgłosy odchodzącego maga zmieniły się w bezkresną ciszę, skierowała pierwsze swe pytania do mężczyzny.
-Tak więc chyba już się przedstawiać nie muszę, lecz żeby przyzwoitości było za dość... -Tu lekki uśmiech rozświetlił twarz dziewczyny, co natychmiast przemieniło jej twarz, dodając tym uroku i czaru, jaki spotykany jest u wszelakich istot długowiecznych, po czym kontunuowała.-Nazywam się Airane Calonë, lecz przyjaciele mówią mi Carey. Tak... Więc pozwól, że tem razem ja zadam pytanie. Powiedz mi czym dla Ciebie jest magia, gdyż jak wiadomo postrzegana jest zawsze inaczej przez każdą istote zamieszkującą Śródziemie.
Dziewczynie wydawało się to pytaniem wręcz idealnym, choćby po to, aby poznać nie tyle zainteresowania, co wiedzę kandydata. Zresztą i jej zawsze zadawano takie pytania, więc dlaczego teraz i ona miałaby go nie zadać? W tym momencie kolejny uśmiech rozświetlił lico białogłowej, a rozum powiódł ją ku jednemu z foteli stojących dokładnie naprzeciwko kandydata. Rozsiadła się w nim, dając tym odpoczynek swym nogom, zakładając jedną na drugą. Teraz pozostawało jej oczekiwać odpowiedzi mężczyzny.

Victor de Miracle

Victor spodziewał się tego pytania i po długich rozmyślaniach doszedł do wniosku, że jakiejkolwiek odpowiedzi by nie dał to i tak byłaby zła. Magii nie można oceniać i postrzegać z jednej perspektywy. Nie miał zamiaru popisywać się umiejętnością krasomówstwa, gdyż w tym wypadku trzeba było udzielić krótkiej i prostej odpowiedzi bo inna nie miała by żadnego sensu wedle jego przekonań. Spojrzał elfce prosto w oczy, ale nie odkrył w niech tego co widział w oczach Nefariusa. Była zdecydowanie młodsza i nie kryła w sobie tak dużego spokoju. Otworzył usta i dał potokowi słów z nich wypłynąć.

-Przedstawię się raz jeszcze gdyż tak mi nakazuję wychowanie jakie przyjąłem i nie mogę dopuścić do sytuacji by nie okazać swego imienia komuś kto mi swe uprzednio ukazał.

Wstał i delikatnie skłonił głowę obdarzając Elkę uśmiechem

-Me imię brzmi Victor de Miracle, choć Ty Pani już je znasz... Pytasz mnie czym dla mnie jest magia, a ja odpowiem tak:
Nie mogę zdefiniować magii z mojej perspektywy z kilku powodów, po pierwsze za młody jestem by wyrażać opinię o czymś co mnie przerasta

Krótka pauza

-Po drugie zadałaś mi Pani pytanie, na które nikt nie zna dobrej odpowiedzi, gdyż dla każdego magia to co innego. Dla jednego to tylko środek, a dla innego sam cel. Nie mogę odpowiedź na to pytanie jednoznacznie z powodu braku doświadczenia. A ponadto nie czuję się na siłach jak już mówiłem by mówić o magii z mojej perspektywy. Może za kilka lat gdy już lepiej poznam tę wspaniałą część życia powiem Ci co sądzę o niej, ale jeszcze nie czas. Pozwól zatem, że i ja zapytam:

Czymże dla Ciebie jest magia?

Airane · Dołączył: 01 Mar 2009 Posty: 20 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Na sali rozbrzmiał melodyjny śmiech. Ta, niesamowicie rozbawił tym pytaniem elfkę. Dziewczyna jeszcze chwilę nie mogła powstrzymać śmiechu, lecz po tym dość niedługim czasie opanowała się na tyle, aby powiedzieć co nieco.
-Widzisz, nie czas teraz na to, abym to ja odpowiadała na pytania. Moja kolej minęła już dawno temu. I jak widzisz stoję tu i to ja zadaje pytania, co oznacza że nie które rzeczy wiem. Tak więc pozwól, że przemilczę tę kwestie, a zadam Ci kolejne pytanie.
Tu przerwała by dopatrzeć się jakiejś reakcji mężczyzny i dopiero po dłuższym zastanowieniu, wypełnionym ciszą pełną napięcia i oczekiwania, odezwała się o wiele spokojniejszym głosem niż do tej pory.
-Tak więc powiedz mi czym się na codzień zajmujesz i co skłoniło Cię do wstąpienia do Gildii?
Po tych słowach swój wzrok skierowała prosto na mężczyznę i w tym wypadku żadne uczucie, jakie przemknęło by przez twarz młodziana nie uszłoby uwadze niewiasty. Zamilkła i zastygła w oczekiwaniu na ciąg dalszy tej, jakże ciekawej, dyskusji.

Victor de Miracle

Victor delikatnie przeczesał włosy palcami by zdobyć sobie trochę czasu na przemyślenie tego jakże trafnego pytania. Tym razem też dążył do kontaktu wzrokowego, gdyż uważał, że dopiero w takiej formie rozmowa może się odbyć w sposób elegancki i wygodny. Uśmiechnął się delikatnie do elfki odsłaniając swoje białe zęby i zaczął powoli i spokojnie odpowiadać na Jej pytanie.

-Pytasz Pani cóż mnie skłoniło do wstąpienia do wiecznej gildii. Odpowiedź jest prosta: moc. Noszę w sobie ciężką do zidentyfikowania magię, która objawia się wyłącznie gdy towarzyszą mi wielkie emocje. Nauczyłem się ją mniej więcej kontrolować i zmuszać do przybrania postaci ognia, ale nie umiem Jej przyzwać od tak. Nigdy nie wiem czy uda mi się użyć magii i stąd miecz wiszący u mego pasa, na niego zawsze mogę liczyć, a na nią czasem nie.

Krótka pauza, cisza była niemalże przytłaczająca, ale nie przeszkadzało to młodzieńcowi, gdyż cenił sobie spokój. Wpatrywał się w Elkę i czerpał prawdziwą przyjemność z obserwowania Jej ruchów. Tym razem padła odpowiedź na pierwsze pytanie.

-Ciężko mówić o moich zajęciach na co dzień, gdyż dopiero zaczynam prowadzić normalne życie, a do tej pory poszukiwałem pewnej księgi, która miała mi pomóc zrozumieć czemu moje życie było takie, a nie inne. Niestety owe dzieło nie wyjaśniło mi niczego i miast dać odpowiedzi dodało tylko kolejne pytania.

Zakończył swoja wypowiedź i widać było iż to wszystko co ma do powiedzenia w tej kwestii.

_________________________________________________________________________________________
Przepraszam za długą zwłokę z odpisywaniem, ale miałem szalony weekend i nie byłem w stanie.

Airane · Dołączył: 01 Mar 2009 Posty: 20 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Elfka uśmiechnęła się jedynie do mężczyzny, lecz przez dłuższą chwilę po jego wypowiedzi, nie odzywała się. Zapewne jej myśli skierowane były ku kolejnemu pytaniu, które winno być skierowane do niego. Napięcie praktycznie namacale, powoli zaczynało opadać. Wreszcie. Kolejny uśmiech wykwitł na twarzy dziewczyny, zapewne znajdując kolejne pytanie po czym po sali rozbrzmiał jej melodyjny głos.
-Chciałam poprosić Cię, abyś zademonstrował mi choć odrobinę swych umiejętności, lecz skoro nie jesteś pewien swej mocy, nie będe do niczego zmuszać... Jednak, jeżeli oczywiście nie byłoby to problemem, powiedz mi kiedy odkryłeś w sobie ten dar, jaki posiadasz? Wiem, że w niektórych przypadkach, odkrywa się go w dość drastycznych momentach życia, więc jeśli i Ty należysz do takich osób, nie chcesz to nie mów Po tych słowach zamilkła, pełna oczekiwania. Z chęcią poznałaby odpowiedź na to pytanie, jeżeli nie jest ona oczywiście kłopotliwa. Dobrze by było, gdyby Victor przedstawił swą osobę najdokładniej jak tylko potrafi. Pomogłoby to w decyzji o przyjęciu go do Wiecznej Gildii.

Belethil

Postać ubrana w świetliste szaty siedziała sobie spokojnie na swoim ulubionym fotelu, znajdującym się w kącie pomieszczenia. Palce jej delikatnych dłoni spokojnie spoczywały na podłokietnikach, jakże wygodnego mebla, który to znajdował się w bliskim sąsiedztwie kamiennego kominka, z którego to płomien buchał ochoczno. Zastanawiającym mogło być to, że Belethil się nie odzywał, pozwalając tym samym aby to Carey prowadziła tą rozmowę z nowym kandydatem. Nie wynikało to jednak zapewne z jego braku zainteresowania owym młodzianem, a raczej z innych, nie znanych raczej innym, powodów. W końcu jednak i on postanowił też zabrać głos w tym miejscu. Wzrok swój skierował na Victora i począł się mu przyglądać. Przez długi czas nic nie mówił, jakby analizował każdy jego gest, słowo, intonację, sposób bycia. Niektórzy mogli by nawet stwierdzić, że wyglądało to tak, jakby ten Eldar czytał w duszy tego młodego męża, jednak czy tak było w istocie?

- Mellonamin pozwól, że i ja zadam tobie pytanie. Wspominałeś o tym, że przebywałeś na, nazwijmy to, dworze pewnego Dziecka Nocy, wśród jego sług oraz, że ten pobyt zaowocował niezatartym piętnem na twej psychice. Dostrzegłem jednak o wiele bardziej istotną sprawę, którą zdawałeś się celowo, lub nie, zbagatelizować, a przynajmniej ja to tak odebrałem. Mówiłeś, że po pierwsze nie panujesz jeszcze nad swoimi umiejętnościami i nie wiesz skąd do końca się one biorą, ale także, co jest bardziej istotne, że ciągnie ciebie do miejsc przepełnionych mroczną aurą. Victorze...

W tym momencie Belethil zawiesił swój głos, a wyraz jego twarzy z spokojnej i niezwykle uprzejmej, zmienił się na poważną i jakby zdystansowaną, jednak delikatny uśmiech dalej zdawał się tkwić, gdzieś tam...

- Obawiam się, że Czarny Pan ciebie woła, a skoro przebywałeś wśród Dzieci Nocy, jesteś o wiele bardziej podatny na jego działanie. Jeżeli przyjmiemy ciebie w nasze szeregi, będziesz musiał nad spobą dużo pracować, a my oczywiście tobie w tym pomożemy. Uprzedzam jednak już teraz, że nie będzie to łatwa droga. Chłopcze... wyczuwam w twoim sercu zalążki Czarnej Magii...